„Szach Jahangir miał piękną żonę. Miłował ją nad życie, a ona kochała jego – jego, i swe zjawiskowe ogrody, zwane Szalimar. Lecz każde piękno jest kruche, a im jaśniejsze źródło światła, tym głębszy towarzyszy mu cień. Mumtaz Mahal zmarła, nim szach nasycił się jej urodą. Odtąd, osamotniony, posiwiały w przeciągu zaledwie jednej nocy, poświęcił się wznoszeniu grobowca, by bogowie i cały świat zapamiętali bezmiar jego uczucia.„
