Stoi na urwisku, w świetle zachodzącego słońca, na obcej, dzikiej, maoryskiej ziemi. Przed chwilą poznała mężczyznę, któremu została sprzedana przez na żonę. W czarnym czepku mającym ukryć jej niepokorne włosy, albo myśli i w gorsecie, ciasnym jak konwenanse. Patrzy na plażę. Na pozostawiony przez praktycznego i pustego męża fortepian. Jej schronienie. Łącznik między jej wewnętrznym światem, a tą skostniałą połową XIX świata, w którym przyszło jej żyć. Patrzy z tęsknotą na instrument, który dawał jej spełnienie i poczucie bycia sobą, bez wyrzutów sumienia, że nie mieści się w kanonach. Grając na nim, nic nie miało znaczenia. Milkły pretensje o to, że jest inna, nakazy, aby nauczyła się dostosowywać do reszty, mieć…